POST POST PARTUM

Het zit erop, de moederschapsrust, het zwangerschapsverlof, of hoe je het ook wil noemen. Vanaf vandaag ben ik terug aan het werk, na 4 maanden thuis. Er zijn verschrikkelijk veel dingen die dubbel zijn aan de voorbije periode: ge zit op ziekenkas, maar ge zijt niet ziek. Het wordt moederschapsrust genoemd, maar laat rust nu net iets zijn wat niet echt te rijmen valt met die tijd.

Hier zit ik dan: een nieuwbakken moeder met post partum haaruitval (#wenen) die haar tranen voor haar medetreinpassagiers probeert te verbergen, die moet glimlachen door de tranen heen om alle lieve berichtjes die ze krijgt. Hetgene wat ik het meest onderschat had is het feit dat je zonder baby ineens gewoon weer een beestje in de kudde bent. Wanneer je zwanger bent krijg je constant glimlachjes toegeworpen, zijn mensen supergalant. Wanneer je met je baby op stap bent krijg je diezelfde glimlachjes in het kwadraat en krijg je jouw eigen belachelijk fiere glimlach amper van je gezicht gesmeerd. Maar zonder buik of baby ben je ‘niks speciaals’, een gewone pendelaar of passant, terwijl ik me nu net het meest kwetsbaar voel. Ik wil schreeuwen "HALLO, IK HEB 3 MAAND GELEDEN EEN BABY UIT MIJN LIJF GEPERST, DUS WEES ALLEMAAL GEWOON LIEF TEGEN MIJ!"

Maar zó’n gekke moeder ben ik niet en ik zal deze dag sowieso overleven, en Lucy geniet elke maandag van exclusieve aandacht van haar grootmoeder. Ze zal 4 dagen naar de crèche gaan, morgen wordt dus wellicht nog spannender dan vandaag. Ook voor haar breekt een nieuwe periode aan. Ons zogeheten vierde trimester zit er voor allebei op, ze heeft 3 maand de tijd gehad om te beseffen dat onze lichamen niet meer 1 zijn, dat zij ook een persoontje is met handjes en voetjes. En ze is al veel minder een kleine, platte baby waarvan je je amper kan voorstellen dat je die ooit in een kinderopvang zal moet achterlaten. Ik zie het nu, ik zie haar daar, kijkend naar de grotere kinderen, spelend met haar handen, opgepakt door de verzorgster, drinkend van haar flesje gevuld met moedermelk. Ze leert elke dag en ze zal nu nóg sneller groot worden. Morgen wordt haar eerste september, vandaag is de mijne. Ik heb er zin in, in meer dan moeder zijn, in routine, in collega's terugzien, zelfs in loslaten. Want vanaf het moment dat ze mijn lichaam verlaten heeft, is dat wat ik doe. Dat is nog het meest dubbele aan het ouderschap: ik vraag mij tegenwoordig af waar mijn kleine baby is gebleven, maar juich telkens wanneer ze iets nieuws kan. Je wil dat ze groot worden en klein blijven tegelijkertijd. Helaas kan dat niet, dus loslaten it is. En distance makes the heart grow fonder, daar ben ik zeker van, want ik ken een baby die vanavond platgeknuffeld zal worden!