AFSCHEID VAN EEN TIET

Bijna 7 maanden is ze, dat hummeltje dat uit mij is gekomen. 7 maanden onderbroken slapen, want madam houdt van eten en onderbreekt daar dus graag (en met de ‘nodige’ decibels) haar en onze nachtrust voor. Maar gelukkig houdt ze óók van slapen, na/tijdens de voeding wrijft ze in haar oogjes of valt ze gewoon terug in slaap. En dat slapen deed ze tot voor kort in de co-sleeper naast mij - ik hoorde elk snikje, elk hoestje, elk hinnikend droomlachje (écht, het grappigste ooit!) Maar tegenwoordig slaapt in haar eigen kamer en bedje. En met de introductie van het apart slapen, kwam ook de introductie van kunstvoeding, flesjes met een poedertje in, geen tiet meer.

Ik gaf ze de voorbije maanden het allerbeste van mezelf, letterlijk. Ik behaalde er zelfs geheel onbedoeld een lager gewicht mee dan voor mijn zwangerschap. Maar ik ben er dus al een tijdje afscheid van aan het nemen, van die borstvoeding. Het was een lastig, maar gelukkig ook lang afscheid, eentje dat ik op sommige dagen nog zo lang mogelijk wilde uitstellen. Eentje waarvan ik de emotionele impact serieus had onderschat. Maar wanneer manlief slaapdronken naar beneden strompelt om haar flesje op te warmen en ik mij nog eens kan omdraaien, ben ik blij om onze beslissing. Blij dat ze niet meer enkel van mij afhankelijk is, dat ik ook die taak eindelijk af en toe eens kan uitbesteden. Blij dat ik geen diepvries of frigo vol moedermelk moet steken als ze op logement gaat. Blij dat ik ook voor mezelf zorg door ze te nemen. Blij dat ik terug mijn gewone garderobe in mijn kast kan hangen. Blij dat ik terug een normale BH aan kan. Blij dat die pijnlijke, prikkende toeschietreflex verleden tijd is. Blij dat ik mezelf geen gifmenger meer moet voelen die elke waardevolle druppel probeert op te vangen bij het kolven. Blij dat ik geen waardevolle melk meer kan morsen (écht, dat doet zeer!)

Ik ben trots dat ik het bijna 7 maanden volhield, ook terwijl ik ziek was, ook toen de productie heel fel terugviel toen ze groenten en fruit begon te eten. En naast trots ben ik ook dankbaar, voor een flink drinkende baby, voor een werkgever die mij een zo comfortabel mogelijke ruimte ter beschikking stelde om te kolven, voor een omgeving die niet oordeelde en het aanzicht van mijn tieten tolereerde :)
Maar oh man, ik mis het nu al, hopelijk kan ik het nog eens overdoen bij baby 2...